کتاب اصول فقه مرحوم مظفر:
این درس نیزاختصاص دارد به بیان حسن و قبح عقلی. کار شناس محترم در آغاز به تبیین معنای حسن و قبح پرداخته است. حسن و قبح، سه معنا دارد: اول: حسن به معنای کمال و قبح به معنای نقص؛ حسن و قبح به این معنا، صفت برای دو چیز واقع می شود: الف: صفت برای افعال. ب: صفت متعلقات افعال. دوم: حسن یعنی سازگار بودن طبع و روان و قبح یعنی سازگار نبودن طبع و روان و این هم برای دو چیز صفت واقع می شود: الف: صفت برای افعال. ب: صفت متعلقات افعال. سپس به تبیین دونکته پرداخته است. نکته اول: لذت و الم بر دو نوع است: اول: وقتی است، یعنی در حال حاضر لذیذ است یا درد دارد. دوم: استقبالی است، یعنی در حال آینده لذت یا درد دارد. نکته دوم: فعال بر سه نوع است: اول: برخی از افعال حسن هستند. دوم: برخی از افعال قبیح هستند. سوم: برخی از افعال نه قبیح هستند و نه حسن. در نهایت بیان داشته است که اشاعره و عدلیه در هردو معنا متفق هستند.
مهمترین مباحث این درس:
حسن قبح عقلی. دو معنای حسن و قبح. نکاتی مطرح شده در معنای حسن و قبح.