کتاب اصول فقه مرحوم مظفر:
این درس اختصاص دارد به مشتق. کار شناس محترم در آغاز اظهار داشته است که مشتق به چند صورت استعمال می شود که در بعضی از صور حقیقت و در بعضی مجاز است. اول: به لحاظ زمان تکلم دوم: به لحاظ گذشته. سوم: به لحاظ آینده. به نظر همه اصولیون صورت اول، حقیقت و صورت سوم، مجاز است، اما درباره صورت دوم اختلاف است. به نظر مصنف: صورت دوم ، مجاز می باشد مشتق اصولی لفظی است که بر ذات شخص یا شیء حمل شود و بر صفت یا حالتی از آن حکایت کند بگونه ای که آن صفت یا حالت قابل زوال از آن ذات باشد. سپس به بیان ویژگی های مشتق اصولی پرداخته شده است اینکه مشتق اصولی دو ویژگی دارد: ویژگی اول: جاری بر ذات و حاکی از آن است مانند اسم فاعل و اسم مفعول. ویژگی دوم: اگر صفت از آن ذات زائل شد ذات باقی است بنابراین اجناس و فصول منطقی مانند ناطق مشتق اصولی است. بین مشتق اصولی و مشتق نحوی رابطه منطقی عموم من وجه برقرار است : زیرا مشتق نحوی کلمه ای است که از کلمه دیگر گرفته شده باشد و مشتق اصولی حاکی از صفت یا حالتی از ذات است بنابراین کلماتی مانند ضارب هم مشتق اصولی و هم مشتق نحوی هستند کلماتی مانند ناطق فقط مشتق نحوی هستند و کلماتی مانند زوج و اخ فقط مشتق اصولی هستند.
مهمترین مباحث مطرح شده دراین درس:
صورتهای استعمال مشتق. مشتق اصولی. مشتق نحوی. ویژگی های مشتق اصولی. رابطه مشتق اصولی و منطقی.