کتاب اصول فقه مرحوم مظفر:
این درس اختصاص دارد به واقعیت حسن قبح در معانی. کار شناس محترم در آغاز به تبیین واقعیت حسن و قبح به معنا پرداخته است. حسن و قبح، سه معنا دارند:1. حسن به معنای کمال و قبح به معنای نقص، حسن و قبح به این معنا، امر واقعی است، یعنی وجودش، متوقف بر وجود مدرک نیست. 2. حسن به معنای سازگاری با طبع و روان و قبح به معنای عدم سازگاری با طبع و روان. حسن و قبح به این معنا، امر واقعی نیست و وجودش متوقف بر مدرِک است. نکته 1: حسن اشیاء به معنای دوم، دو صورت دارد و هکذا قبح اشیاء:الف: احتیاج به یک درک عمومی دارد که این در وجود همگان است و لذا همگان این شیء را حسن یا قبیح می دانند. ب: احتیاج به یک درک ویژه ای دارد که در وجود همگان نیست و لذا برخی این را حسن یا قبیح نمی دانند و برخی می دانند. نکته 2: حسن و قبح به معنای دوم مثل رنگها هستند، مثلا وقتی نور بدون نور نیست، در حسن و قبح به این معنا هم اگر مدرک نباشد، حسن و قبحی نیست. سپس اظهار داشته است اینکه از میان این معانی سه گانه فقط معنای اول واقعیت خارجی دارد.
مهمترین مباحث این درس:
واقعیت حسن و قبح در معانی. نکاتی مطرح شده در باره واقعیت حسن و قبح در معانی.