گزیده درس دوصد و شانزده
بحث در بارهی توصیههایی است که مرحوم مصنف برای شخص سائل مطرح میکند. در درس قبلی به سه توصیه اشاره گردید و در این درس به سائر توصیهها پرداخته میشود. توصیه چهارم، این است که سئوال به گونهیی مطرح شود که مجیب متوجه سئوال نشود و در عین حال سائل خود را طالب حقیقت و شخص با انصاف نشان دهد. توصیه پنجم این است که مقدمات را بیشتر در قالب ضربالمثلها یا حدیث مطرح کند و بر آن ادعای شهرت کند. توصیه ششم این است که سائل در میان گفتار خود از سخنانی استفاده کند که ارتباط با مقصود نداشته باشد و طرف مقابل نتواند مقدمه مورد نظر سائل را تشخیص دهد. توصیه هفتم این است که در مناظره با افرادی که خود را عالم و هوشیار میدانند از سئوالهایی استفاده کند که ارتباطی با مقصود سائل نداشته باشد تا طرف مقابل خسته شود. توصیه هشتم این است که سائل مطلوب خود را در زمان فرا رسیدن آن با قاطعیت و محکم بیان کند. توصیه نهم این است که روحیات تماشاگران را بشناسد. توصیه دهم این است که هنگام شکست حریف، او را نکوهش و مذمت نکند.
کلیدواژه: توصیههای مربوط به سائل.