گزیده درس دوصد و سی و سه.
بحث در بارهی نوع مربوط به خطابهی تنافری است. این خطابه، نوع از خطابهیی است که مشهور به منافرت است. نوع تنافری خطابه در مورد امر موجود است و خطیب میخواهد مردم را نسبت به اوضاع و شرائط حال حاضر وادار به عکسالعمل نماید. به این معنا، این نوع از خطابه، مردم را در توافق امری که وجود دارد یا وادار به موافقت یا مخالفت نماید. مثلاً، وضعیت یک شهر یا منطقه را مورد مدح یا مذمت قرار میدهد که این همان خطابهیی تنافری است. در درس گذشته بیان شد که خطیب باید دارای یکسری ویژگیهایی باشد تا بتواند مخاطبین خود را اقناع و وادار به عکسالعمل نماید. بعد از این مرحوم مصنف به مطلبی اشاره میکند که چندان با اخلاق رفتاری خطیب سازگاری ندارد. آن مطلب این است که خطیب به قدری توانایی داشته باشد که بتواند امر نادرست را درست و امر درست را نادرست جلوه دهد. استاد میگوید: چنانچه منظور مصنف این باشد که خطیب اگر بخواهد امر زشتی را نیکو و امر نیکو را زشت جلوه دهد، تا حدودی توجیهپذیر است.
کلیدواژه: خطابه تنافری.